ทำไมคนที่ตายไปแล้ว ถึงยังมีมุมมองให้เราเห็นละคะ ?

เรื่องโจขโมยของนี่  มันไม่น่าจะเมคเซ้นมาตั้งแต่โจคิดจะมาตั้งแต่แรกแล้วฮะ
คนทำงานประเภทนี้ เซ้นป้องกันตัวเองมันต้องสูงอยู่แล้ว จะบอกโจ 18 ใสๆก็ไม่ใช่ คาแรกเตอร์ปูมาซะขนาดนั้น การเดินโท่งๆขึ้นคอนโดที่มีกล้องวงจรปิดเป็นตาสับปะรด เป็นเรื่องที่คนอย่างเราธรรมดายังฉุกคิดเลย  เสี่ยงมาก  .. ถ้าเราเป็นโจเราก็ไม่คิดสั้นมาขโมยของบนคอนโดแบบนี้หรอก     จะบอกว่าช่องโหว่ในบทมันเยอะก็ใช่  นี่คือสิ่งที่เราต้องยอมรับในความสมเหตุสมผลของเนื้อเรื่อง  ไม่ใช่เอาแต่พูดว่า  เอาน่ามันก็แค่เรื่องแต่ง เอาอะไรมาก

กลับมาที่ประเด็นที่ จขกท. พูดถึงมุมมอง  เราเข้าใจนะว่าคุณกำลังหมายถึงอะไร
เราคิดว่าเรื่องนี้พลาดประเด็นสำคัญเรื่องนึง ซึ่งเป็นการรักษาหัวใจของวิธีการเล่าเรื่องเลย เพราะการเล่าเรื่องจากมุมมองของตัวละครแต่ละตัวควรจะต้องเคลียร์และชัดเจน  ผู้ชมควรจะเห็นทุกอย่างในสิ่งที่ตัวละครเห็น และหากสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องที่ทำให้ตัวละครเข้าใจผิด คนดูก็จะเข้าใจผิดเหมือนกับที่ตัวละครเข้าใจเช่นกัน

นั่นคือ  ตอนที่นานะเห็นรูปในมือถือไทเกอร์  คนดูจะต้องเห็นรูปนั้นแบบที่นานะเห็นด้วย มันเป็นเรื่องสำคัญนะ ตลอดการเล่าเรื่องตอนที่ 1 เราเห็นสิ่งที่นานะเห็นเกือบทั้งหมด แต่พอมาถึงรูปสำคัญ ผู้กำกับกลับไม่นำเสนอภาพที่นานะเห็น  (มุมมองของนานะไม่ถูกนำเสนอ)  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หรือเพียงเพื่อให้คนดูได้ลุ้นสนุก คาดเดาว่ามันเป็นภาพอะไรกันแน่  แต่มันก็ขัดแย้งกับวิธีการนำเสนอไง  นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นช่องโหว่ของการเล่าเรื่อง  คือถ้าจะหลอกคนดูก็ต้องมีเหตุผลที่แนบเนียน  ให้เห็นไปเลยว่าภาพอะไร  แล้วค่อยเฉลยทีหลังว่าสิ่งที่เห็นมันไม่ใช่แบบที่นานะคิดนะ  มันมีเหตุผลอย่างนี้นะ  อธิบายในมุมมองของตัวละครอื่นต่อไป ...  อันนี้สิที่จะเติมเต็มความสงสัยอยากรู้ของคนดูจริงๆ

ส่วนประเด็นนอนตายในรถ แล้วยามมาพบจนเป็นข่าว อันนี้เราไม่ติดใจนะ  คือมันถูกเล่าด้วยมุมมองของบุคคลที่สามอยู่แล้ว

สรุป วิธีการเล่าเรื่องแบบปะติดปะต่อแบบนี้  นึกๆเป็นหนังฝรั่ง ก็ Vantage point   อันนี้ก็ keep มุมของแต่ละคนไว้นะ ไม่ปิดบัง เพราะใครเห็นอะไรก็ว่าไปตามนั้น

ส่วนออริจิน่อลการเล่าเรื่องแบบนี้ก็ Rashomon (1950) กำกับโดย อากิระ คุโรซาว่า  อันนี้เล่าแบบมุมมองของแต่ละครแต่ละตัวไปเลย  แต่ที่ต่างคือ  ในมุมมองนั้น ผู้เล่าจะเล่าให้ตัวเองดูดี  ไบแอสเข้าข้างตัวเองไปเลยประมาณนั้น เหมือนกับเราขึ้นศาลว่าความ ซึ่งต่างคนต่างไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด เรื่องนี้ก็เลยถูกยกย่องว่า เป็นหนังขึ้นหิ้งในแง่การวิพากษ์วิจารณ์มนุษย์
อีกเรื่องที่นึกได้ก็คือ Hero  ของ จางอี้โหมว  อันนี้ตัวเอกเล่าเรื่องเท็จบ้าง จริงบ้าง เพื่อจะได้เข้าใกล้และลอบสั้นสังหารฮ่องเต้ในระยะประชิด   อันนี้ก็ยืม Rashomon มาแบบเต็มๆ